Bajkowe Przedszkole prowadzi pracę dydaktyczno-wychowawczą w oparciu o program wychowania przedszkolnego ,,Kocham przedszkole” wydawnictwa WSiP.
Za cel edukacyjny postawiliśmy sobie jak najlepsze przygotowanie dziecka do osiągnięcia dojrzałości szkolnej. W jaki sposób osiągnąć ten cel, jak wspierać rozwój dziecka, jego pomysłowość i naturalną ciekawość, jak zbudować emocjonalną więź, zaciekawić światem ?
Odpowiedzi na te i inne pytania znajdujemy w podręcznikach, w oparciu o które pracujemy pod nazwą ,,Nowi Tropiciele”.
Zawarte w nich treści wspierają rozwój umiejętności dzieci zgodnie z założeniami podstawy programowej wychowania przedszkolnego, tj. motoryki dużej, motoryki małej, zdolności poznawczych. Ponadto kształtują znajomość podstawowych pojęć matematycznych i logicznego myślenia, zachęcają do poznawania liter i nauki czytania z wykorzystaniem m. in. metody globalnego czytania i metody sylabowej.
Metody pracy aktywizujące oraz wspomagające rozwój dziecka.
Metoda Pedagogiki Zabawy
Metoda ta polega na wykorzystaniu w procesie dydaktyczno-wychowawczym różnych pląsów, zabaw muzyczno-ruchowych, tańców ludowych w celu integracji dzieci. Uczy ona współdziałania w grupie, wyzwala aktywność, pobudza dzieci do ekspresji muzyczno-ruchowej. Poprzez ćwiczenia muzyczno-ruchowe w grupie ułatwia komunikację interpersonalną i uatrakcyjnia zajęcia edukacyjne.
Metoda Carla Orffa
Metoda ta polega na twórczym obcowaniu z muzyką realizującym się w różnych formach ruchu, tańcu, śpiewie, mowie, grze na instrumentach, pantomimie. Tworzenie, odtwarzanie i słuchanie stanowią integralną całość a rozumiana w ten sposób aktywność muzyczna jest instrumentem twórczego rozwoju.
Nie ma w systemie miejsca dla bierności, bo naprawdę zrozumieć i odczuć sens jego idei, można jedynie wówczas , gdy się samemu aktywnie uczestniczy we wspólnym działaniu.
Kinezjologia Edukacyjna
Metoda terapii różnych zaburzeń, takich jak zaburzenia ruchowe, zaburzenia uwagi, trudności w nauce czytania i pisania, opracowana przez dra Paula E. Dennisona. Określana jest ona mianem “gimnastyki mózgu” (ang. Brain Gym), skutecznie uczy i pokazuje w praktyce możliwości wykorzystania naturalnego ruchu fizycznego, niezbędnego do organizowania pracy mózgu i ciała w celu rozszerzania własnych
możliwości. Ma korzystnie wpływać na stan równowagi psychicznej, poczucie własnej wartości, lepszą organizację wewnętrzną i zewnętrzną, komunikację ze sobą i z innymi, i w konsekwencji dawać łatwość w porozumiewaniu się, umiejętność podejmowania właściwych decyzji we właściwym czasie, redukcję
stresu i naukę szybkiego sposobu rozluźniania się.
Podstawy teoretyczne metody według twórcy są związane z funkcjami ludzkiego mózgu w trzech wymiarach: lateralności, skupienia i ześrodkowania.
Kinezjologia edukacyjna jest stosowana w pracy z dziećmi:
ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się (dysleksja, dysgrafia, dysortografia, dyskalkulia), nadpobudliwymi psychoruchowo (z zespołem ADHD), w celu poprawy funkcjonowanie umysłu (m.in. pamięć, koncentracja).
Metoda Aktywnego Słuchania Muzyki Bati Strauss
Istotą tej metody jest chęć przybliżania dzieciom muzyki klasycznej. Poprzez ,,aktywne słuchanie” dzieci nieświadomie poznają strukturę utworu muzycznego np. formę pieśni, ronda, poprzez rozpoznawanie ciałem zmian w muzyce i różnicowanie poszczególnych części.
,,Aktywne słuchanie” polega na wykonywaniu prostych ruchów rytmicznych siedząc lub prostych ruchów tanecznych proponowanych przez nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych są to ruchy ilustrujące krótkie opowiadanie związane z każdym utworem muzycznym. Zabawy rytmiczne są pierwszym etapem przygotowującym do wprowadzenia instrumentów perkusyjnych, z którymi dziecko ma możliwość aktywnego uczestniczenia w utworze muzycznym jako współwykonawca lub dyrygent.
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne to system ćwiczeń i zabaw ruchowych, które wywodzą się z naturalnych potrzeb, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi – tzw. baraszkowanie pojawiające się we wczesnym dzieciństwie. Metoda ta jest propagowana na całym świecie jako jeden z ważniejszych czynników rozwoju psychomotorycznego małych dzieci. Wykorzystuje dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne do rozszerzania:
świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
świadomości przestrzeni i działania w niej,
pogłębiania kontaktu z innymi ludźmi.
Ćwiczenia Ruchu Rozwijającego są okazją do:
poznania własnego ciała, usprawniania motoryki, poczucia własnej siły, sprawności i związanych z tym możliwości ruchowych. Dzięki metodzie Ruchu Rozwijającego dziecko:
zaczyna mieć zaufanie do siebie, zyskuje poczucie bezpieczeństwa, poznaje przestrzeń wokół siebie, uczy się kontrolowania przestrzeni – poznaje przestrzeń, uczy się, jak jego ciało porusza się w przestrzeni, co rodzi zaufanie do własnego ciała oraz poczucie bezpieczeństwa wobec otoczenia, dzieli przestrzeń z innymi ludźmi, co jest źródłem empatii, nawiązuje kontakt początkowo z jedną osobą, potem z grupą – jest to okazją do podjęcia współdziałania z innymi osobami, dostarcza poczucia wspólnoty i przeżycie szczęścia.
Metoda E. Gruszczyk – Kolczyńskiej “Dziecięca matematyka”
Rozwijanie pojęć matematycznych metodą E. Gruszczyk-Kolczyńskiej. Edyta Gruszczyk-Kolczyńska i Ewa Zielińska to autorki koncepcji ,,Dziecięca matematyka” której celem jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci, zwłaszcza w zakresie kształtowania pojęć matematycznych. Okres przedszkolny to czas otwierania się ciekawskich, dziecięcych oczu na świat, czas poznawania i doświadczania. To także
okres wielkich możliwości, które wymagają odpowiedniej stymulacji i bodźców potrzebnych do kształtowania czynności umysłowych. W edukacji matematycznej ważne jest aby mieć świadomość tego w jaki sposób dzieci w wieku przedszkolnym uczą się. Nie należy kształtować pojęć matematycznych przy pomocy słów, poprzez
wyjaśnianie czy opowiadanie. Najważniejsze w edukacji matematycznej są osobiste doświadczenia. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności, rozwija myślenie, hartuje dziecięcą odporność. W trakcie tych doświadczeń dziecko powinno mówić, to znaczy słownie określać swoje spostrzeżenia, sens wykonywanych czynności i przewidywane skutki. Mówienie o wykonywanych czynnościach sprzyja koncentracji uwagi i pomaga dziecku dostrzec to co ważne. Treści kształcenia podzielone są na 14 bloków tematycznych:
- Orientacja przestrzenna.
- Rytmy i rytmiczna organizacja czasu.
- Przyczyna i skutek. Przewidywanie następstw.
- Kształtowanie umiejętności liczenia obiektów.
- Dodawanie i odejmowanie, rozdawanie i rozdzielanie po kilka.
- Klasyfikacja
- Pomaganie dzieciom uświadomienia sobie stałej liczby elementów w zbiorze, chociaż obserwują one
- Zmiany sugerujące, że przedmiotów jest więcej lub mniej. Równoliczność. Przybliżanie dzieciom aspektu
- Kardynalnego liczby.
- Ustawienie po kolei, numerowanie. Przybliżanie dzieciom aspektu porządkowego liczby.
- Długość: kształtowanie umiejętności mierzenia i pomaganie dzieciom w uświadomieniu sobie stałości
- Długości.
- Intuicje geometryczne.
- Kształtowanie odporności emocjonalnej dzieci i zdolności do wysiłku intelektualnego.
- Pomaganie dzieciom w uświadomieniu sobie stałej ilości płynów, chociaż po przelaniu wydaje się, że jest
- Więcej lub mniej. Mierzenie ilości płynów
- Waga i ważenie.
- Układanie i rozwiązywanie zadań z treścią.
- Zapisywanie czynności matematycznych w sposób dostępny dla sześciolatków. W każdym bloku treści
- Kształcenia są ułożone w porządku rozwojowym.
Korzyści ze stosowania tej metody:
rozwój umiejętności matematycznych ćwiczenie odporności emocjonalnej budowanie pozytywnego obrazu samego siebie Edukacja matematyczna metodą E. Gruszczyk-
Kolczyńskiej sprzyja stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci i dobrze przygotowuje je do nauki matematyki w szkole.
Odmienna metoda nauki czytania
Metoda nauki czytania, opracowana przez polską pedagog i socjolog Irenę Majchrzak na początku lat 80-tych XX wieku z wykorzystaniem myśli pedagogicznej Marii Montessori. Naukę rozpoczyna przedstawienie sposobu zapisu słowa (pierwszy poznany wyraz), którego znaczenie jest znane od wczesnego dzieciństwa – własnego imienia. Dzieci, które są uczone w ten sposób, szybko orientują się, że czytanie nie jest „wymawianiem” zapisanych słów (łączeniem odczytanych głosek), lecz odnajdywaniem znaczeń wyrazów, będących literowym szyfrem. Nauka oparta jest na różnego typu zestawach ćwiczeniowych, elementarzach i grach. Dziecku prezentowane są obrazy, które łączy ze znaczeniem słowa. Naukę można rozpocząć w momencie, gdy dziecko jest w stanie łączyć znaczenie słowa z jego zapisem graficznym będącym abstrakcją. Według Majchrzak zapis pisemny jest stały i dziecko może się do niego odwołać w każdej chwili, podczas gdy doznanie słuchowe zależne jest od nadawcy dźwięku i przemija.
